Rusland. Als je tegen mensen zegt dat je daar vier weken naar toe gaat krijg je regelmatig een stel opgetrokken wenkbrauwen terug met de woorden "wat een raar land om naar toe te gaan". Meestal reikt de fantasie bij hen dan ook niet verder dan dat ik daar een Russische bruid ga halen, want voor de sovjetflats en de versleten Lada's ga je er niet naar toe, toch? Maar drie jaar geleden ben ik er achter gekomen wat voor een bijzonder land Rusland eigenlijk is.
Het begon toen allemaal in de bedompte terminal van het vliegveld van Sint-Petersburg. Daar startte de twee meest indrukwekkende weken van m'n leven, waarin ik de paleizen van Sint-Petersburg zag, de eeuwenoude kerken van Veliki Novgorod, de Kremlintorens in Moskou en tentoongestelde raketten in Kaluga. Maar een land is meer dan dingen, het wordt ook gevormd door de mensen die er wonen. Zelden heb ik zulke gastvrije mensen ontmoet als tijdens m'n reis naar Rusland. Het merendeel van de 'gewone Rus' is een warmer volk dan de ijskoude Russische politici die je doorgaans op (Westerse) televisie ziet, of de dronken Russen die je als buren hebt in het hotel in Turkije. Nee, de Russen in Rusland ontvangen je met plezier in hun kleine appartementje en proberen je het zo behaaglijk mogelijk te maken, ondanks dat ze niet zoveel te makken hebben.
Het resulteerde in een reis waaraan ik later letterlijk iedere dag heb teruggedacht: Rusland heeft me in haar greep. Ik wilde meer leren over haar geschiedenis, de steden in het verre oosten van Rusland en de verschillende mensen die er wonen. Maar om daar meer over te weten te komen, is het machtig worden van de taal toch wel een vereiste.
Dat is de reden waarom ik dit weekend weer in diezelfde bedompte terminal stond in Sint-Petersburg. Hier ga ik een taalcursus volgen (Russisch in Rusland) met als doelstelling dat ik de taal enigszins beheers op een toeristisch niveau. In tegenstelling tot drie jaar geleden, wil ik nu zelf eten kunnen bestellen en kaartjes kunnen kopen (toen deden twee geweldige mensen dat allemaal voor me, waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben).
En waar kan je de taal beter leren dan in het land zelf? Als je thuiszit moet je het doen met een boek en als je geluk hebt kan je het wat spreken, en dat doe je dan voor een uurtje in de week. In het land zelf is er geen ontkomen aan, zodra je een stap naar buiten zet word je overal blootgesteld aan de taal. In 2009 was ik het alfabet maar half machtig en het kostte me ontzettend veel energie om alles wat op me af kwam te bevatten. Na drie jaar weet ik inmiddels meer van Rusland en kan ik het schrift ook veel beter lezen. Dat wil niet zeggen dat ik ook begrijp wat ik lees, want daarvoor ben ik juist in Sint-Petersburg.
Ik heb in de afgelopen jaren veel talen geleerd, met als subtiele kanttekening dat dit allemaal programmeertalen waren. Als net-afgestudeerde informaticus zal het daarom een flinke uitdaging worden om voor de verandering weer eens een 'echte' taal te gaan leren. Ik heb er in ieder geval veel zin in, en op dit weblog zal ik de komende tijd meer schrijven over wat ik hier leer en wat ik heb gezien.
Het begon toen allemaal in de bedompte terminal van het vliegveld van Sint-Petersburg. Daar startte de twee meest indrukwekkende weken van m'n leven, waarin ik de paleizen van Sint-Petersburg zag, de eeuwenoude kerken van Veliki Novgorod, de Kremlintorens in Moskou en tentoongestelde raketten in Kaluga. Maar een land is meer dan dingen, het wordt ook gevormd door de mensen die er wonen. Zelden heb ik zulke gastvrije mensen ontmoet als tijdens m'n reis naar Rusland. Het merendeel van de 'gewone Rus' is een warmer volk dan de ijskoude Russische politici die je doorgaans op (Westerse) televisie ziet, of de dronken Russen die je als buren hebt in het hotel in Turkije. Nee, de Russen in Rusland ontvangen je met plezier in hun kleine appartementje en proberen je het zo behaaglijk mogelijk te maken, ondanks dat ze niet zoveel te makken hebben.
Het resulteerde in een reis waaraan ik later letterlijk iedere dag heb teruggedacht: Rusland heeft me in haar greep. Ik wilde meer leren over haar geschiedenis, de steden in het verre oosten van Rusland en de verschillende mensen die er wonen. Maar om daar meer over te weten te komen, is het machtig worden van de taal toch wel een vereiste.
Dat is de reden waarom ik dit weekend weer in diezelfde bedompte terminal stond in Sint-Petersburg. Hier ga ik een taalcursus volgen (Russisch in Rusland) met als doelstelling dat ik de taal enigszins beheers op een toeristisch niveau. In tegenstelling tot drie jaar geleden, wil ik nu zelf eten kunnen bestellen en kaartjes kunnen kopen (toen deden twee geweldige mensen dat allemaal voor me, waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben).
En waar kan je de taal beter leren dan in het land zelf? Als je thuiszit moet je het doen met een boek en als je geluk hebt kan je het wat spreken, en dat doe je dan voor een uurtje in de week. In het land zelf is er geen ontkomen aan, zodra je een stap naar buiten zet word je overal blootgesteld aan de taal. In 2009 was ik het alfabet maar half machtig en het kostte me ontzettend veel energie om alles wat op me af kwam te bevatten. Na drie jaar weet ik inmiddels meer van Rusland en kan ik het schrift ook veel beter lezen. Dat wil niet zeggen dat ik ook begrijp wat ik lees, want daarvoor ben ik juist in Sint-Petersburg.
Ik heb in de afgelopen jaren veel talen geleerd, met als subtiele kanttekening dat dit allemaal programmeertalen waren. Als net-afgestudeerde informaticus zal het daarom een flinke uitdaging worden om voor de verandering weer eens een 'echte' taal te gaan leren. Ik heb er in ieder geval veel zin in, en op dit weblog zal ik de komende tijd meer schrijven over wat ik hier leer en wat ik heb gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten